De Kluns

De Kluns.

Wie kent ze niet? De mens als Kluns?

Mocht jezelf een Kluns zijn, dan is het woord Kluns duidelijk. Voor degene die dit euvel niet kent: het is niet fijn om een Kluns te zijn. Laat ik als eerste voorbeeld mezelf aan de tand voelen. Want ik kan er ook wat van. Van het klunzen dus.

Ik noem de actie: “De ronde betonnen afscheiding tussen een parkeerplaats en de weg.” Het gaat als volgt: Ik zie het beton niet en val, nou ja bijna dan, dat dan weer wel. Gelukkig kan ik mezelf wel goed opvangen, maar voor een vreemdeling ziet het er lachwekkend uit. Enfin, ik struikel, daarna word ik gelanceerd, schiet ik wanhopig in een paar zwevende passen en kan ik nog net een paaltje vastgrijpen om mijn val te breken.

Nog eentje: We, V en ik, waren na een lange reis op ons geboekte adres in Mexico aangekomen. Warm, bezweet en bepakt met tas en koffer, duwde ik achterstevoren de deur van het hotel open, de volle koffer naar mij toetrekkend. Omdat ik met mijn rug de entreedeur openduwde, zag ik de opstap naar de balie niet. Ik tuimelde de lobby in en belandde op mijn achterste, gevolgd door de zware koffer. Hola Mexico! Op de hotelkamer hebben we er serieus om gelachen. Zo! De kop is eraf, ik heb bekend. Nu het gehannes van beroemde klungelaars! Wie kent Frank Spencer met zijn geduldige Betty niet? Frank is een onhandige en vreemde man waarbij alles misloopt. Hilarische trucs verzint hij voor de dagelijkse handelingen met lachwekkende gevolgen. De enige die in hem blijft geloven is zijn vrouw Betty. Als je niet weet wie Frank Spencer is, zoek hem op het internet!

Nog een stel: Stan Laurel en Oliver Hardy! Twee vrienden die Meesters (met een hoofdletter!) waren in het slapstickgenre. Mooie koppels en als je maar een klein beetje gevoel voor humor hebt, kunnen ze je een flinke dosis energie geven. Wat is het raadsel waarom je een kluns bent? Waar ligt het aan? Aan onze genen? Of is het de onzekerheid die gegeven wordt door de omgeving? Ik geef de schuld aan onze omgeving. Want moeten we ons leven niet altijd beter doen dan de ander? Denk er maar eens over na in een verloren momentje.

Als laatste schrijf ik nog een verschrikkelijke fikse geschiedenis-blunder. Amerika, Cape Canaveral, Kennedy Space Center, Florida, 28 januari 1986. 73 seconden na de lancering ontplofte de NASA Spaceshuttle de Challenger. Beknopte omschrijving van de ramp: rechterstuwraket, defecte O-ring, de gassen, verkeerde toepassing, sterke windstroming, trillingen en als laatste: brandstof. Boem! De cockpit kwam grotendeels intact uit de wolk verbrandde gassen en viel 16 km omlaag. Daarna spatte de cockpit uiteen op het oppervlak van de Atlantische Oceaan. Een onderzoekscommissie boog zich over de oorzaak van het rampzalige ongeluk van de Spaceshuttle de Challenger. De commissie kwam tot de conclusie dat het drama werd veroorzaakt door fouten van twee managers, die geacht werden om door te werken, terwijl ze al vele uren/dagen niet en onvoldoende geslapen hadden en daarom wegens slaapgebrek/vermoeidheid de verkeerde beslissingen hadden genomen.

Het kostte 7 mensen hun leven. Klunzig? Oordeel zelf maar…

Reacties zijn welkom en tot gauw!